හිත හැදෙන්න එක වදනක් වත් කියන්නේ නැතුව
කේන්තියෙන් මට බැණ බැණ මගෙ හිත් මල තැලුව
මට මතකයි හිනා වුණා නුඹේ ඔය ඇස් රතුව
තනිය සැපයි, මාව එපා මට යන්නට කියපු
නුඹම කිමැයි දුක් කවියක් මේ හැටියට ලියනු
කඳුළු බරයි නෙතු අද්දර නුඹට හොරෙන් උනපු
දරා ගන්න නම් බෑ මට මගෙ හදවත රිදුණු
දිවි ඇති තෙක් කවදාවත් තනි නොකරමි කියලා
තිබුණා මතකයි ඉස්සර එවූ හසුනක ලියලා
සැනසෙන්නට ඔබ මිස වෙන පැතුමක් නෑ පතලා
යළි එන්නම් ඉනු හැකි නම් මගෙ හදවත නොතලා
No comments:
Post a Comment